Jonkia izatea zer den

Aitortu behar dizuet… Korrikarenak gaina hartu zidan. Ostegunean hasi zenean, ezinegona piztu zen nigan. Urduritasuna, korrika hasteko gogoa, Karrantzan egoteko grina… Interneten, modu birtualean hasi nintzen korrika. Korritu nintzela ez, gorritu ere ez, baina harako gogoa nuen… gogo bizia.

Info7 irratitik Iparraldeko Euskal Irratietako kideek egin zaioa jarraitu nuen, Arantxa Iturbek zuzentzen duen Arratsaldekoa entzuten nuen bitartean irratitik ere… twitter bitartez, eta Gtalk eta hau eta beste erabilita kanpoan dauden lagunekin mintzo nintzen. Parisen edo Bartzelonan daudenekin, lasaitu egin nintzen ni… Karrantzatik hurbilago nengoelako. Ustez.

Ostiralean berriz, kronikak egunkarietan irakurri, irrati kronikak entzun… eta harago gogoa. Lau edizio egin ditut bertan, 10 egunez jarraipena egiten komunikabide edo hedabideetarako. Idatzi dut Egunkariarako, egin nituen zenbait saio Euskal Herri osotik irratia.comerako, Indymedian kronikak idatzi eta argazkiak argitaratu, Euskal Herri osoko irrati mordo baterako kronikak zuzenean, mobiletik gehienetan. Blog bat egin nuen azken korrikan…. denetarik. Badakit han egotea zer den, baina ez nago han. Hemen naiz.

Horregatik barikuan, gehiago ezin nuenez Gasteizera jo nuen. Gaueko 9:00etan Kutxi kalean nintzen, gaztetxe ondoan autoa lagata. Korritu nuen, ez asko, apur bat bakarrik… eta agurtu nituen herriko lagunak, aurten korrikan dabiltzanak. Agurtu eta berba egin korrika… badakizu… eta beste jonki bat topatu nuen. Beste Patxi bat. Bera ere lan kontuengatik -eta deitu ez diotelako- Gasteizen geratu dena. Jonki bat, furgonetara igo zena… barrutik egun batez bederen… berriro frogatzeko. Dastatzeko. Eta berbaz hasi ginen… duela bi urte ezagutu genuen elkar, eta geroztik lagun gara. Edan genuen, berba gehiago egin… eta jatera joan.

Gasteiztik Landara egin nuen, elurrez estalita zegoen Araba duin horretatik. Abiadura Handiko Trenari ezetz esan dion Urbina gurutzatu nuen, dena autobide handi, trenbide eta abarrek ukatu eta zapadu duten herri arte horretatik, Luku, Urbina… gogoan izango zaituztegu.
Landa parean harrapatu nuen Korrika berriz ere, Arlaban mendatean gora. Atzetik jarraitu nintzaion, primeran, lehenengo martxan esan gura dut… aurreratu egin zitzaizkidan DYAkoak, aurreratu zipaioak… ez zekiten gerrako beterano batekin ari zirela… baina auto ofizialak behar dut aurretik eta atzetik. Nirea, gogo hutsa zen, gogo entzuteko, dastatzeko, elur artetik autoz joateko… Korrikarekin.

Lenitz Gatzagara jo zutenean, azkarrago joateko profitatu eta Eskoriatzan itxaron nuen. Kafe bat hartu eta herri sarrerako gasolindegira. Handik herri osoa zeharkatu nuen korrika. Goizeko ordu batak edo. Eskoriatzatik Aretxabaletara sartutakoan, ni autoan Arrasatera. Eroski aurreko aparkalekuan gelditu nuen kotxea, euripean. Arrasate erdian jende asko behar zuen, gutxiago 315 kilometroaren parera. Lankideekin korritu nuen. 180 baino gehiago omen gara gure lantokian. Bakarra zegoen korrikaren zain. Ni hurbildu nintzaion, kontablea edo kontu hartzailea heldu zen gero…. eta hiru ginen. Laburra zen gure kilometroa, egin genuen. Eta euria ari zuen oraindik.

Dosia hartu nuen. Dosiarekin sartu nintzen autoan, goizaldean etxera hurbiltzeko. Lotara lasai joateko. Lasaiago igaro dut asteburua. Korrika bazkaria Larrabetzun, subasta, Korrika berbena, parranda…. denetarik.

Eta gaur astelehena, Korrika igaroko da gure herritik, duela 27 urte bezala gogoratuko dugu, eta jarraituko dugu lekukoari eusten, hizkuntzari eusten, euskaraz berba egiten, euskara defendatzen, erasoak salatzen, euskaraz sortzen, euskaraz irakurtzen….

Gauez, gauerditik aurrera, herri giroan. Egunsentiaren zain… jonkiak garelako. Euskararenak. Behar dugu, behar gaitu, maite dugu… eta hori guztia. Ulertu nauzue, berdin berdin agurtu… baina ulertu zein den gure eroa.