10 urte bete ditu Bilbon kokatuta dagoen museoak. 10 urte joan dira, erreka ondoak itxura barria hartu zuenetik. 10 urte kultura edo artea, edo modernitatea edo nik zer dakit zerk Bilbo zipriztindu zuenetik.

Titanioak kolore berria ekarri zion Bilbori. Itxuraldatu zaigu hiriburua, erakarri ditu turistak, artistak, bankeroak eta kongresu nazioartekoak.

Bilbo ez da berdina. MCDk ezingo luke orain Bilbao, mierda, rock&roll diskorik egin. Bilbo, titanioa eta POPy dira orain gure eredu.

Iritziak irakurtzen ari naiz, iritziak entzuten. Artistak ez dira ausartzen museo estatubatuarra kritikatzen, garai bateko kultur kezkak behera egin du, museoaren arrakastak itzali egin du kritikotasun artistikoa, kulturala. Eta hala ere, iritzi interesgarriak batu dira museoaren karietara. Hasier Etxeberriaren gogoetak gustura irakurri ditut, eta horrelako iritzi gehiagoren bila murgildu naiz.

Berriak ere garrantzia emandio gaiari, egunero ari da zerbait plazaratzen. Eta bitartean vasco universal saria eman diote museoari, txakurrari ematea zuten, bisualago agian.

Museoa hor dago, 10 urtez, frankizia garestia euskaldunontzat. Baina euskal herritarrak pozik gaudela ematen du. Titanioaren lilurak zoratzen gaitu. Eta kale borrokari buruzko artelanek ere tokia dute bertan… zer gehiago behar du ba euskal museo batek?