gure umeen irribarrea

Maiz egoten naiz pentsatzen, eta berriro pentsatzen jartzen naiz, non gauden eta nora goazen, zer den herri hau, zer izan gura duen…. eta zelan lortu daitekeen.
Txikitatik amestu dugun hori, posible ote? Zelan gauzatu daiteke? Egingarria delako ibili gara honetan, gauzatu nahi dugulako, besteak beste…

Eta horrelakoetan, behelainoak menperatzen du gure gogoeta guztia. Lainotu eta ez dugu argi ikusten, lausotu egiten da gure pentsamendua.
Askotan gorrotoarekin, maiz maitasunarekin…. ibili gara urte guzti hauetan.
Eta halako batean, Nazio Batuetako ordezkaria, Irlandako errepublikako lehendakaria, Sinn Feineko Gerry Adams, Norvegiatik etorritako anderea, Britania Handiko gizonik garrantzitsuena…. Donostian ikusten dituzu. Eta entzun. Eta adierazpena irakurri, eta… pentsatzen jartzen zara.

Inoiz, inon Euskal Herria dela kausa egon ahal da horrelako argazkirik? Halango gertaerarik? Historikoa al da bizitzen ari garen hau? Zer gogoratuko dugu gaurkoaz etorkizunean? Nola bizi izan zenuen egun hori? Internet piztuta egon da egun guztian, pantailetan mezuak, #konferentzia etiketadun mezu andana bat, bideoak zuzenean Aieteko Bakearen etxetik, Donostia munduko hiriburu… zenbat hitz, jario, adierazpen, gogoeta, mezu eta abar….

Eta halako batean, arrastian adierazpena jarraitu dugu. Ondoegi ulertzen zen ingeles batean. Mezu argia eta zuzena. 5 puntu, behinolako KAS alternatibak zituen bezala. 5 puntu egingarri direnak borondate politikoa egon ezkero. Bost puntu lorgarri, pausorik pauso.

Bide berriak aurkitzen ari da herri hau. Maila handiko kudeatzaileek hartu dute iparrorratza, eta norabide egokian jarri. Altsasu, Brusela, Gernika, Iruñea… eta Donostiako adierazpen hau. Norabidea eta bidea, dena bat.

Arrrazoi zuen Bobby Sands irlandarrak, gure mendekurik, gure lorpenik handiena gure umeen, seme alaben irribarrea izango da. Hala bedi, gure eguna ere helduko da.