Hiru lagun gogoan

Urtea joan da. Gaur, orain.

Domeka, ihauterietakoa. Frontoiko partiden ostean, Morgara bidean. Han geratu ziren. Gorka, Iñaki eta Alain. Hiru mutiko, gure herrikoak.

Domeka zen, eta ihauterietako opor txikiak herrian. Institutuko lagunak, herriko gazteak… denak kalean. Kaletik.

Urtea joan da, eta hiru hutsune nabarmen ditugu herrian. Sarri akordatzen gara. Nik neuk gurasoak ikusten ditudanean sentitzen dut -oraindik- korapiloa eztarrian. Enkarni edo Iñakigaz berbetan, Anjelekin kalean gurutzatu eta beti broma bat egiteko prest agertzen denean, Largogaz elkartu eta kafea hartu edo berbetan hasten garenean. Beraien anaiak ikusten ditugunean, lagunak elkartzen direnean… orduko akorduak, irudiak, kezkak…

Urtebete joan da. Errazagoa al da berba egitea? Orduko mina, amorrua ez da joan. Baina aurrera egin du Larrabetzuk. Gogoan ditugu, oso. Baina aurrera egin behar da. Erraza da esaten. Baina egunerokoan, beraien senide eta lagun hurbilekoenek eman diguten lezioak, zer pentsatua ematen du. Oihanek, Eritzek, pelota eskolako lagun guztiek… flipatzekoa.

Urteurren omenaldia

Meza zegoen domekan. Ez neukan joateko batere gogorik. Elizako berbek ez dute deus laguntzen. Eskuma eta ezkerra han batu zen ordea, barruan eta kanpoan.

Askoz txukunagoa eta aproposagoa iruditu zitzaidan lagunen omenaldia. Frontoia bete jende. Leporaino. Eta 30 lagun han, kiroletako erroparekin, gorriz, urdinez, zuriz. Mutil eta neska. Kantu batzuk -hunkigarriak benetan, Amaren bularra eta Haizea-, esku pilotan gero hiru bikote, hiru hirukote futbolean, eta herri kiroletan, eta honetan eta hartan… beraiek hirurak bezala. Futbolean, herri kiroletan, frontoian, kalean, herrian… aritzen ziren hirurak. Herri txiki batean denak gara lagun, denak ezagun… eta hori nabarmendu zen batez ere domeka eguerdian. Frontoian.

Kirolen ostean, kantua txirulaz, eta hiru bertso… eta hiru dantzari beraien omenez. Txalo zaparrada eta barruari eusten. Aupa aupa aupa. Gero arte.